Die van Unitas ’28 in Wamel zijn als heuse kampioenen onthaald in hun dorp. Daar hingen de vlaggen uit. Wat wil je ook: het aan alle kanten schitterende plaatselijke voetbalteam promoveerde naar de vijfde klasse. Het was maar liefst 34 jaar geleden dat de club kon bogen op een prestatie van dát formaat.
Een kwestie van goed voetballen, dat weet iedereen. En met voetballen kun je maar beter zo jong mogelijk beginnen. Neem nou die jongens van F1 die het op een mooie voorjaarsdag in 2011 opnamen tegen het Nijmeegse Orion. “Eitje”, dachten ze met z’n allen. “Na deze wedstrijd zijn we kampioen!”
Maar of het zo gemakkelijk ging? Hoe dan ook: onze cineast Jos Kruisbergen maakte een prachtig filmpje over de in Nijmegen gespeelde ontmoeting.
Die wedstrijd spettert van het scherm af alsof het een interland betreft. Nog maar een jaar of negen oud zijn ze, die kampioenen in spe: keeper Wessel, Mart, Bret, Vince, Bart, Arie, Quinten, Aron en Timo. Zoals het behoort geven de spelers elkaar om te beginnen een hand en wensen elkaar ‘een goede wedstrijd’, waarna luidkeels de Unitas-yell weerklinkt.
Jos Kruisbergen schildert prachtige acties op het veld: loeiharde rammers, bedrieglijke kromme balletjes, mooie passes, schitterende voorzetten, zelfs een vlekkeloze omhaal. En netjes aangeven: ook dát kunnen die jochies van Unitas ’28.
Opvallend is het fair-play, er wordt nauwelijks geduwd, pootje gehaakt of te zwaar getackeld. Af en toe valt er een ‘gewonde’. Maar meestal verraadt het gezicht van het slachtoffer dat het vooral om een poging gaat de scheids te verleiden tot een vrije trap.
In de rust wordt heel volwassen overlegd met coach Tim van Eldik en leider Jay Snoek. “Iets meer overspelen en vrijlopen”, is het advies dat de jongens meekrijgen voor de tweede helft. Helaas voor de jonge Wamelnaars: Orion jaagt de bal vlekkeloos langs doelverdediger Wessel het net in: 1-0 voor de Nijmegenaren.
Maar de strijd gaat door en wordt nu zelfs een tikkeltje feller. En dan maken de Unitas-boys er 1-1 van. Maar vlak voor het einde van de wedstrijd slaagt Orion erin om nog éénmaal te scoren. Een verloren wedstrijd voor Unitas ’28 dus. En géén kampioenschap. “Er is hard gewerkt, maar het zat er gewoon niet in”, verzuchten de leidsmannen.
Bret geeft het toe: hij is erg teleurgesteld. Maar volgens hem ligt het niet aan de Wamelse voetballertjes, maar aan de scheidsrechter. “Da’s een thuisfluiter”, zegt hij lichtelijk geïrriteerd.
Maar zijn medespeler Quinten is wat optimistischer: “We zijn nog steeds eerste, we hebben nog twee wedstrijden te gaan en we kunnen nog steeds kampioen worden.”
En dat ijsje uit de grote doos maakt heel veel goed…
(Naschrift: Enkele weken na deze wedstrijd is F1 van Unitas ’28 alsnog kampioen geworden.)