Alle films op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd en mogen niet worden gekopieerd. Het plaatsen van een link naar onze website is wel toegestaan.

‘

‘Dat octrooi geef ik nooit af…’

Door Ruud Stoeten

Piet Post. Wie kent hem niet? Piet Post is wereldberoemd in Maas en Waal.

Jos Kruisbergen ‘ontdekte’ de inmiddels hoogbejaarde streekbewoner al in 2003, toen hij een filmportret maakte van zijn geboortedorp Wamel. Daarin figureerde Piet samen met een stel vrienden en dorpsgenoten: legendarische figuren als Henk van Rossum, Has Gerritsen en Fier van Verseveld. De mannen haalden mooie stukjes Wamelse geschiedenis op, waardoor een prachtig historisch filmdocument ontstond.

Kruisbergen heeft Piet Post nogmaals gefilmd, als hommage aan een boeiende Wamelnaar die op vrijdag 29 juni 2018 zijn 88e verjaardag vierde. Hij wordt even in het zonnetje gezet. Wij kunnen op die manier meegenieten met Piet Post, een Wamelnaar die liever op het land bezig is dan thuis op de bank zit met een boek of de krant. Piet is een buitenman, altijd in de weer met bloemen, planten en zijn groenten- en fruittuin. Dat is zijn hobby. Maar hij heeft er wel degelijk óók voor geleerd, vertelt hij.

Piet Post is trots op de uitvinding, die al vele jaren dienst doet in zijn hof. Een soort van rammelkast waarmee hij de vogels verdrijft zodra die te dicht in de buurt van zijn met veel zorg opgekweekte aardbeien proberen te komen. Het is een intussen zwaar verweerd bouwwerk, waarin je van alles tegenkomt: een kussen, kleine stukjes touw, roestige blikken, een steelpannetje, wat palen, een ijzeren kruiwagen en vooral ook: een stevig eind touw dat een eindje verderop eindigt bij een tuinstoel. Vanaf die plek trekt Piet regelmatig aan het touw, waardoor een heidens kabaal ontstaat en de vogels alle kanten op vliegen. Piet probeert Jos Kruisbergen wijs te maken dat hij het touw ’s nachts verlengt tot aan zijn bed om er ook dan van tijd tot tijd een flinke ruk aan te geven.

Piet en Jos gaan in discussie over de rammelkast, waar Piet vast wel octrooi op heeft gekregen. Jos Kruisbergen ziet het helemaal zitten: hij wil wel aandelen, die vast veel waard worden als Piet erin slaagt zijn vinding te gelde te maken.

En Piet vertelt over de talrijke hortensia’s in zijn tuin, die hem geen cent hebben gekost. Het zijn ‘Annabellen’, die hij zelf heeft gestekt.

En dan gaat hij terug tot de jaren-veertig van de vorige eeuw; Piet, toen nog Pietje, zag dat de Britten in Wamel rookbommen verstopten en besloot die ‘schoendozen’op te graven. Drie van die dingen werden onder het schuifraam gelegd bij gemeentebode Wim Duifhuis, en daar tot ontbranding gebracht. De hele woning van Duifhuis verdween in een enorm rookgordijn. Pietje Post werd ervoor opgepakt en moest zich in Nijmegen verantwoorden voor de rechter. Maar Nijmegen? Piet was nog nooit in de stad geweest, wist zelfs niet eens waar die lag… Kortom: hij kwam er uiteindelijk terecht, mét de bus, vergezeld door politieagent Spit. Piet kwam er bij de rechter van af met een berisping. “Ze hebben me de gevangenis laten zien en zeiden: dáár kom je terecht als je het nòg een keer doet!”

Tegenwoordig doet Piet het wat rustiger aan. Hij stapt af en toe nog lekker wat rond in zijn rollator, samen met Poes, de lapjeskat die een tijd geleden bij hem aan kwam lopen en er niet over piekert om ooit weer weg te gaan…