Alle films op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd en mogen niet worden gekopieerd. Het plaatsen van een link naar onze website is wel toegestaan.

Door Bas van der Hoeven

Wat God verbonden heeft…

Vrijdag 14 april 2014 was een prachtige dag. Dé dag waarop Cathelijne van der Heijden en Peter Glaap  straalden als de voorjaarszon toen ze elkaar in de kerk in Puiflijk het ja-woord gaven.

Cathelijne, in een klassieke, witte trouwjapon, werd door haar vader naar het altaar begeleid waar ze Peter eeuwige trouw beloofde en Peter haar. Pastor Bertus Visschedijk verbond het paar in de echt, zoals dat in de wonderschone kerk uit 1870 al honderden keren was gedaan.

Het zou een van de laatste keren zijn dat de kerkklokken het dorp lieten weten dat eeuwige trouw was gezworen. Vier jaar later gingen de kerk en de pastor met pensioen. Niet zozeer om hun leeftijd, maar omdat de meeste mensen de katholieke kerk een achterhaald instituut vinden. Het mysterie is weg, de hemel is verhuisd naar de aarde.

In de Johannes de Doperkerk in Puiflijk zal nooit meer een huwelijk worden voltrokken. De klokken zwijgen, de ziel is eruit. Het neogotische meesterwerk van architect Carl Weber is een stapel stenen geworden.

Cineast Jos Kruisbergen en zijn assistent Geert Megens waren op die mooie vrijdag aanwezig om de trouwpartij vast te leggen. De plechtigheid. De zonnige vrolijkheid van familie en vrienden, de verlegen trots van het paar. Maar ook de luidruchtige felicitaties van de kinderen van de Prins Mauritsschool in Nijmegen, waar de bruid les gaf.

Zoals op veel huwelijken die in de Johannes de Doperkerk zijn gesloten, lijkt ook op dat van Cathelijne en Peter een goddelijke zegen te rusten. Drie kinderen hebben ze inmiddels, Cato, Pepijn en Philip. De film zal ooit met open mond worden bekeken door de kinderen van hun kinderen. Ging dat zó in de tijd van opa en oma?

Ja, zo ging dat. Toen de kerk niet alleen in het midden van het dorp stond, maar ook nog midden in de gemeenschap.