Alle films op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd en mogen niet worden gekopieerd. Het plaatsen van een link naar onze website is wel toegestaan.

Door Ruud Stoeten

Tal van dorpen langs de Maas hebben letterlijk de noodklok geluid. ’t Had niks te maken met hoog water of zo. Maar wèl met de vervuiling van dat water. Sommige hoeken van onze wereldzeeën zijn gigantisch vervuild met weggesmeten afval: vooral plastic. Een ook in onze rivieren zie je de afgedankte troep soms voorbij drijven.

Langs de Maas, tussen Frankrijk en de Noordzee, trekken riviergemeenten elk oneven jaar letterlijk aan de bel om aandacht te vragen voor het vervuilingsprobleem. Dan worden daar de kerkklokken geluid, onder de paraplu van Mater Mosa, wat ‘Moedertje Maas’ betekent.

Mater Mosa trok ook door Appeltern. Net als onze cineast Jos Kruisbergen, die de tweejaarlijkse manifestatie op film vastlegde. Appeltern heeft langs de Maas een enorme houten vis gebouwd, waarin vele honderden kilo’s plastic rommel zijn gedeponeerd door schoolkinderen. Tevoren hadden die duidelijk uitgelegd gekregen wat vervuiling tot gevolg heeft voor zee en rivier: een leeg blikje doet er 50 jaar over om te vergaan; een lukraak weggegooid chipszakje zelf 75 jaar!

En dat spreekt duidelijk aan. Scholiere Jomana vertelt hoe belangrijk ze het vindt dat zeeën en rivieren worden schoongehouden. “Ik heb wel eens een leeg chipszakje op straat gegooid”, bekent ze. “Ook wel eens een blikje. Maar nu weet ik zeker dat ik dit nooit meer zal doen. Nóóit meer!”

Dat de belangstelling voor het vervuilingsprobleem niet alleen onder de jeugd van de basisschool leeft, wordt bevestigd door mede-Mater-Mosa-organisator Wim van Leeuwen. En zeker ook door Mien Savelkouls. Zij is met haar 92 jaar de oudste inwoonster van Appeltern en schreef er al in 1988 een gedicht over. Dat werd op 1 juli 2017, Mater Mosadag in Appeltern, met veel elan voorgelezen, als hart onder de riem voor de jonge vissenbouwers. Een aandachttrekker van jewelste, die reuzenvis. Wie het anti-vervuilingsbeeld in de uiterwaarden ziet staan, kan er niet meer omheen: ons buitenwater moet weer schoon worden. Bovendien is het een heus kunstobject. “Kunst is gewoon mooi”, knikt Jomana.

En zo snijdt het mes aan twee kanten.