’t Is al weer wat jaren geleden. En ’t was vooral ook lente, jawel. Maas en Waal werd opnieuw geboren. Zoals elk voorjaar.
Dan komt de buitenwereld tot leven. Jos Kruisbergen wordt telkens weer onrustig als hij ziet dat de natuur ontwaakt. De lente is een kralensnoer van momenten die onze cineast op knappe wijze aaneenrijgt tot een prachtig filmpje. Dat clipje duurt maar een paar minuten. Maar je houdt je adem in als het allemaal voorbij komt: de Waal, overvol smeltwater uit verre berglanden; de rivier schurkt zich murmelend in de oksel van de dijk; schepen stampen voorbij; op de oever verwarmt het gevogelte zijn eieren en even later lopen en zwemmen daar ineens van die parmantige pluizenbolletjes rond. Een aalscholver rekt zich uit in de zon en de visser aast op een vette karper. Dorpse kerktorentjes staan te dromen in een schitterend rivierenland-decor; de peuter en het jongvee huppelen zich moe. Je wordt week van binnen door die overdaad van fruitbloesem om je heen, door de wolken bloeiend fluitenkruid en door de meizoentjes en boterbloemen waaronder de dijken en de bermen zijn bedolven.
Ja, zo zie je een toevallige voorbijganger te midden van al dat moois mijmeren, zó moet het er in de hemel ook uit zien…