037 Pittig partijtje voetbal bij jarige Unitas (2008)

Het dameselftal van Unitas ’28 zat er helemaal niet mee: met 6-1 verliezen van het Driestroom-team. “Je ziet ze genieten, en daar doen we het toch voor?” En dat scheidsrechter Ronald talrijke vermeende overtredingen afstrafte met een massa gele en rode kaarten: daar deed evenmin iemand moeilijk over. Want uiteindelijk hoefde geen speler het veld voortijdig te verlaten.

De verstandelijk beperkte jongeren van het dagcentrum aan de Lakenstraat zijn al jaren kind aan huis in Wamel. Ze verzorgen en onderhouden de kinderboerderij De Grote Gemeente en trekken eenmaal in de week naar De Parken, het sportpark waar Unitas huist, om te helpen bij allerlei klusjes zoals het onderhoud van het groen.

De Driestromers worden omarmd door de dorpelingen. En vooral ook door de jubilerende voetbalvereniging Unitas ’28. Eenmaal per jaar verzorgt de club een sportieve ontmoeting, dan spelen de Driestromers een lekker potje voetbal met het Unitas-damesteam. Deze keer – we schrijven het jaar 2008 – werden de registers extra opengetrokken, want per slot van rekening vierde de voetbalvereniging haar tachtigste verjaardag.

Cineast Jos Kruisbergen legt al jarenlang het wel en wee van het personeel van de kinderboerderij in beeld en geluid vast. “Het zijn mijn vrienden geworden. We zijn kind aan huis bij elkaar.”

Hij maakte prachtige opnamen rond De Grote Gemeente, waar veertien Driestromers hard werken aan het onderhoud van de kinderboerderij en vooral druk in de weer zijn met de verzorging van de dieren. Kruisbergen liet ze vertellen waarmee ze zoal bezig zijn en praatte met bezoekers en begeleiders.

“De kinderboerderij is een echte sociale plek in het dorp. Jong en oud ontmoeten elkaar hier”, zo valt te beluisteren in Jos Kruisbergens minidocumentaire.

De film laat zien hoe alle jongeren op deze maandag uitkijken naar de avond, want dan wordt er gevoetbald. “Ik denk dat wij wel winnen”, knikt Rob zelfverzekerd. En hij krijgt gelijk. Enkele uren later maken de jongens vrijwel direct na de aftrap hun eerste goal. Het zullen er uiteindelijk zes worden, terwijl de dames slechts één kans krijgen om een tegenpunt te scoren.

In zo’n wedstrijd heeft de scheidsrechter vanzelfsprekend een belangrijke functie. Hij moet de doelpunten bijhouden, zorgen dat de spelers zich aan de regels houden en op tijd fluiten voor overtredingen.

Nou, laat Ronald z’n gang maar gaan. Hij heeft z’n echte scheidsrechterspak aan, laat z’n fluitje te pas en te onpas snerpen en deelt de ene na de andere gele en rode kaart uit. Dat er soms een lange neus naar hem wordt getrokken, deert hem niet. Ronald scheidsrechtert onverstoorbaar voort, met veel elan, en houdt alles op het veld nauwlettend in de gaten. Zijn vader Harrie Litjens is de enige die een beetje moppert: “Hij is wel wat teveel in de weer met die kaarten…”

Jos Kruisbergen maakte ook een reportage over de vrijwilligers van het jarige Unitas ’28. Die is eveneens op deze website te zien. ‘Vrijwilligers in hart en nieren’, zo heet dat filmpje.