De hemel huilde mee op de avond van die eerste dag in november. Dikke regendruppels mengden zich met de tranen op de wangen van mensen die erbij waren.
Emoties. Ontroering. Droefenis. Maar ook een gevoel van trots: al die gevoelens speelden door elkaar, daar op de katholieke begraafplaats in Wamel.
Sinds kort staat daar een prachtig monumentje dat herinnert aan de ongeboren en levenloos geboren kinderen.
“Vroeger werden ze in een ‘deuske’ ergens weggestopt”, vertelt kapelaan Stefan Schrevers. Hij heeft het er moeilijk mee. Net als Joop Lamers: “Kindertjes begraven op een stukje ongewijde grond op een katholiek kerkhof, dat kan toch niet meer, anno 2011…” De kapelaan is het daar helemaal mee eens: “Als katholieke kerk moeten we erkennen dat we soms fouten maken. Deze kindjes moeten niet alleen een naam hebben, maar ook een plek.”
Dat die ‘vergeten engeltjes’ niet echt vergeten zijn, blijkt uit het filmverhaal dat onze cineast Jos Kruisbergen heeft gemaakt rond de onthulling van het gedenkteken op 1 november. Dat monumentje is gemaakt door kunstenaar Huub van Teeffelen, die twee handen van transparant glas met daartussen een kleurige vlinder creëerde.
De filmer toont de emoties rond die gebeurtenis en laat de mensen erover praten. Joop Lamers bijvoorbeeld: hij verloor enige tijd geleden zijn moeder Betje. Toen ze nog leefde had ze het steeds maar weer over het kindje dat ze ooit kwijtraakte, en dat naamloos in een doosje was ‘vertrokken’. Ze heeft het meisje in stilte toch een naam gegeven: “Bernadetje noemde ons mam het”, zegt Joop Lamers.
Kapelaan Schrevers was erg onder de indruk van dat verhaal. En al snel werd er een comité gevormd dat ging ijveren voor de totstandkoming van een monumentje. Joop Lamers en de kapelaan kregen in dat comité gezelschap van Antoon Janssen en Ben Janssen. Ze stapten met hun ideeën naar glaskunstenaar Van Teeffelen die hun gedachten op een prachtige manier vorm gaf. Op het voetstuk staat geschreven: ‘Het leven ging verder, de herinnering blijft’. “Dat zegt iets over het verborgen leed, ontstaan door blinde vlekken in onze geschiedenis”, zegt kapelaan Schrevers.
Een jonge moeder vertelt dat ook zij een kindje heeft verloren. Ze is erg emotioneel, “maar ik ben blij dat er eindelijk een plek is waar ouders naar toe kunnen.”
Ook Joop Lamers is ontroerd, maar ook wel een beetje trots omdat die plek er is gekomen. “Wat mijn moeder haar leven lang heeft meegedragen, is zóveel mensen overkomen, er zit veel pijn… “