Alle films op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd en mogen niet worden gekopieerd. Het plaatsen van een link naar onze website is wel toegestaan.

In memoriam oud-voorzitter André Stevens.

Door Jos Kruisbergen.

Twee rouwkaarten van twee vrienden die op dezelfde dag op je deurmat vallen. Dat hakt er wel in. Ineens zijn er talloze herinneringen die tot leven komen. En er komt even niks meer uit je hand. Dagelijks zijn er mensen die zoiets meemaken. Verdriet heet dat.Vandaag naar de crematie van mijn vriend, zwager en twintig jaar vrijwilliger Geert Megens. Morgen naar de crematie van mijn vriend en onze oud-voorzitter, de Wamelse huisarts André Stevens.

Op 11 januari 1993 werd de Stichting Tweestromenland in Beeld en Geluid opgericht. Ik maakte toen al enkele jaren documentaires en reportages voor de landelijke televisie. Mijn oude Hilversumse televisieleraar Gijs Stappershoef vond dat ik het land van Maas en Waal op film moest gaan vastleggen (dat verhaal is elders op deze website te lezen).
In mijn geboortedorp kwam een nieuwe huisarts wonen: André Stevens. Hij kende niemand in Wamel. Ik kwam met hem in contact en hij nodigde mij uit voor een kop koffie. We praatten over het dorp, we gingen tennissen en wielrennen, samen met wat andere mensen uit het dorp.

We werden vrienden. Aan het tennissen en fietsen kwam al snel een eind, want André was een dokter die 24 uur per dag met zijn werk bezig was. Zijn praktijk werd steeds groter. Ook had hij nog een apotheek aan huis, zodat de patiënten hun medicijnen meteen mee konden nemen. En als hij visites ging rijden, dan had hij altijd dat oude zwarte leren koffertje bij zich met allerlei doktersspullen en wat medicijnen die hij misschien nodig zou hebben. Ooit vertelde hij me een verhaal. Hij was een keer ’s nachts om vier uur wakker geworden en realiseerde zich ineens dat hij was vergeten om naar een patiënt in Dreumel te gaan. Hij is meteen uit zijn bed gestapt en zette koers naar Dreumel. Daar heeft hij de ruiten er haast uit gerammeld. Gelukkig bleek het allemaal mee te vallen. Ja, dat was André: 24 uur per dag huisarts.

Mijn leermeester Gijs Stappershoef belde André Stevens op en vroeg of hij mee wilde werken aan de oprichting van een stichting, die het mogelijk zou maken dat ik het Land van Maas en Waal op film kon vastleggen.
Die stichting kwam er en André werd voorzitter. Hij hield van geschiedenis en wat wij gingen filmen werd óók geschiedenis. Tegenwoordig wordt er in elke nieuwbouwwijk in wording gegraven naar sporen van het verleden. Voor de toekomst hoeven ze dat niet meer te doen, want wij laten in beeld en geluid zien hoe mensen gewoond, geleefd en gewerkt hebben in het Rivierengebied. “Unieke documenten voor nu en later”, vond André.
Het waren gezellige vergaderingen onder zijn leiding. Met enige regelmaat ging tijdens zo’n bijeenkomst de telefoon waarin ‘de dokter’ werd opgeroepen voor een geboorte, overlijden of ongeluk. Tien jaar lang is André Stevens voorzitter geweest. Niemand heeft ooit woorden met hem gehad.
André is een belangrijke schakel geweest in mijn leven. Op 27 maart 1999 stopte hij als huisarts in Wamel. Daarna is hij nog elders als huisarts actief geweest, tot enkele jaren geleden.
André was een bescheiden man. Toen ik een afscheidsfilm wilde maken, vond hij dat niet nodig. Zijn vrouw Ans heeft hem moeten overhalen. Tijdens zijn afscheidsreceptie stonden de mensen urenlang in de rij om hun dokter te bedanken.
Ik vroeg hem eens wat het belangrijkste is wat een huisarts moet doen. “Goed luisteren naar de mensen en de tijd voor ze nemen”, zei hij. “Voor de ene patiënt heb je vijf minuten nodig en voor de andere misschien wel een half uur. Nou, dat is dan maar zo. Als jij aan de beurt bent heb je ook graag dat ik de tijd voor je neem.”

In de laatste weken van zijn leven heb ik hem de vraag gesteld: “Als je je leven weer over mocht doen, zou je dan weer huisarts willen worden?” Zonder na te denken zei hij: “Ja, het is een prachtig vak. Ik heb gelukkig altijd de geweldige steun gehad van mijn lieve vrouw Ans, Julien en Jean-Pierre gehad, anders zou ik het niet hebben gered.”
André, we zullen je missen, Ans, kinderen en kleinkinderen: heel veel sterkte toegewenst met dit zware verlies. Maas en Waal droeg je op handen. Je hebt de reis naar de hemel ingezet, en daar ga je weer heel veel bekenden tegenkomen.
Ik kom ook. Ik hoop het alleen nog even uit te stellen. We moeten nog verder met onze stichting om de levensverhalen van veel mensen af te maken. Voor de mensen van nu en voor latere generaties.

André, bedankt voor alles. Je hebt veel voor me betekend en ik weet wel zeker ook voor heel veel andere mensen.