Het is al zo lang geleden, al bijna twintig jaar. De hoogbejaarde A. Olijhoek uit Wamel is intussen overleden. Alleen de oudere dorpelingen zullen zich hem nog herinneren: de markante bewoner van zorgcentrum Henricus, die met een simpele camera in zijn hand rondtrok en alles vastlegde wat zich maar liet fotograferen: de natuur, de seizoenen, mensen, dieren, dingen.
Tot het noodlot toesloeg. Met de jaren kwamen de gebreken; Olijhoek raakte gekluisterd aan wandelstok en rollator. Wat nog ’t ergste was: hij begon te beven: eerst een beetje, later heftig. En trillende handen gaan nu eenmaal niet samen met een hobby als fotograferen.
In 1994 en later maakte Jos Kruisbergen een boeiend maar tegelijkertijd ook tragisch portret van de heer Olijhoek. Hieruit ontstond in 1996 een prachtige documentaire. Hij komt daarin naar voren als een voortreffelijk amateurfotograaf en een bijzonder beminnelijk mens, die gelaten accepteert dat hij aan het aftakelen is. Zodat er langzaam maar zeker een einde moet komen aan zijn hobby. Uiteindelijk berust hij. Zachtjes klinkt het: “Ik kan het niet zo goed meer…”
Zie bijgaand clipje dat is samengesteld aan de hand van de veel uitgebreidere filmdocumentaire.