Nölleke Dekkers leefde voort in de tijd van toen. Hij heeft ooit van alles naar de markt in Nijmegen gebracht. Met de hondenkar. Vanuit Winssen, over de dijk. Melktuiten, kaas, bloemkool, rode en witte kool, peren. Nölleke Dekkers praatte graag over de tijd van toen.
Hij is een jaar of wat geleden overleden, maar Jos Kruisbergen ging bij hem op visite toen hij nog springlevend was. In 1996 legde onze cineast vast hoe deze hoogbejaarde Winssenaar leefde en zijn herinneringen koesterde.
Nölleke Dekkers arriveerde in 1915 als negenjarig jongetje in Winssen, samen met zijn ouders. Het gezin had het niet breed. Er was geen geld om de kinderen te laten doorleren. Het was een kwestie van werken zodra de handen uit de mouwen konden. Werken tot voorbij je oude dag áls die je was gegeven.
Nölleke heeft altijd zo geleefd en is een beetje in dat verleden blijven hangen. Hij drinkt z’n water gewoon uit de put en toont trots het antieke schilderij waarop is afgebeeld dat zijn vader in 1908 met zijn zelfgekweekte groenten zeven eerste prijzen won op de landbouwtentoonstelling in Druten.
Hij vertelt honderduit over de hondenkar. Van tijd tot tijd moesten het vervoermiddel en de hond worden gekeurd door de burgemeester en de veldwachter. Zonder die ‘APK’ mocht de combinatie de weg niet op.
Jos Kruisbergen filmde Nölleke zoals hij voortleeft in de herinnering van veel oudere Winssenaren: in z’n blauwe overal, pet op, handen op de rug, kuierend rond zijn oude boerderijtje. En vooral: pratend over vroeger.