’s Heeren Loo, Waalborg: het is tegenwoordig één pot nat. Maar iedereen in Druten heeft het al meer dan honderd jaar over ‘Boldershof’. In 2007 vierde deze instelling een uitbundig feest omdat er op de kop af een eeuw lang liefdevol was gezorgd voor mensen met een verstandelijke handicap. Onze cineast Jos Kruisbergen maakte er een prachtige filmreportage over, samen met zijn geluidsman Geert Megens.

Druten heeft een zwak voor Boldershof. En dan vooral voor de mensen die er wonen. De cliënten, zo heten ze officieel. Eigenlijk een beetje ´n koud woord, cliënten. Maar zanger Ronnie Tober heeft het over “mensen, zó lief, zó warm, zó eerlijk…” Uiteraard was Ronnie erbij op de dag dat de feestelijkheden rond het honderdjarig bestaan officieel van start gingen.
Een zonnige dag met alleen maar blije mensen. Ballonnen gingen de lucht in; de voortuin van Boldershof was versierd met enorme van strobalen gemaakte nonnetjes. Want het was de uit Frankrijk gevluchte congregatie Dochters der Wijsheid die een eeuw eerder in het centrum van Druten het eerste paviljoen stichtten voor (toen alleen nog) meisjes.
Wat was het spannend, op die mooie dag in 2007 toen aan drie parachutes zo maar ineens drie cliënten en Boldershof-medewerkers aan een duo-parachute uit de hemel neerdaalden. “Ik heb ze eerlijk gezien”, jubelde een opgetogen Ans: “Een vliegtuig en drie parachutes!”. De springers waren laaiend enthousiast, al hadden ze daar hoog in de lucht behoorlijk wat kou geleden. En ook kwamen ze met een behoorlijke smak op het weitje bij Boldershof neer. “Het terrein is eigenlijk een beetje te klein”, verklaarde een para-instructeur. “Het kon net.”
Elders op het terrein werden vrolijke marsen geblazen door muzikanten van de Koninklijke Luchtmachtkapel. Voor deze gelegenheid bijgestaan door een Boldershofse tweede dirigent en drummer Arjan die zich voortreffelijk van zijn taak kweet.
Jody Cath vertelde als voorzitter van de feestcommissie voor Jos Kruisbergens camera over de geschiedenis van Boldershof.
Ach ja, en wat gebeurt er nog meer op zo’n eerste dag: Anton Westerlaken spreekt namens de Raad van Bestuur heel gevoelige woorden, de vlag wordt gehesen, er wordt een jubileumboek gepresenteerd en een boompje geplant. In het ketelhuis hebben Boldershof-medewerkster Marianne Vos en talrijke vrijwilligers een prachtige expositie ingericht met de titel ‘Honderd jaar trots op Boldershof’. Met schitterende foto’s, schoolplaten, habijten en kazuifels, schilderijen, knipsels, klassenfoto’s, leermiddelen, een antieke rolstoel en nog véél meer. Mevrouw Vos is trots op de tentoonstelling maar vooral ook trots op het werk dat ze in Boldershof doet: “Mensen laten leven in maximale zelfstandigheid, zodat ze kunnen leven zoals ze willen leven, en daar nog wat aan toevoegen. Práchtig werk!”
En daar is ook zuster Celestine, hoogbejaard maar nog steeds vol van de instelling die ze jarenlang heeft gediend. Ze vindt dat de zorg voor verstandelijk gehandicapten een enorme ontwikkeling heeft doorgemaakt. “Een Waardevolle ontwikkeling”, knikt ze. “Deze mensen mogen tegenwoordig zijn wie ze zijn: ze zijn de moeite waard.”
En Jorin is precies wie hij is. Hij houdt wel van een feestje. Hoe deze dag hem bevalt? Jorin jubelt het uit. “Goed, héél erg goed, fantaaaaastisch!”