Unitas D1 kampioen: jubelen en even stil zijn (2015)

Alle films op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd en mogen niet worden gekopieerd. Het plaatsen van een link naar onze website is wel toegestaan.

Zenuwachtig? “Mwah, ’n bietje”, laat Jens van Wijk zich ontvallen. Achteraf was nerveus zijn niet eens nodig geweest. Gijs van Echteld had het al voorspeld: “Wij worden kampioen.” En dat werden ze, de jongens van het Wamelse Unitas-D1. Ongeslagen nog wel, met in tien wedstrijden maar drie doelpunten tegen Unitas.

De hele week gonsden de voorspellingen al  door het dorp. Unitas-icoon Jan Lamers was persoonlijk bij Jos Kruisbergen aan de deur geweest. Die moest die wedstrijd voor de zekerheid toch maar komen filmen, zo luidde zijn boodschap. De kans was namelijk groot dat er geschiedenis zou worden geschreven. Lamers was degene die jaren geleden al een aantal jongetjes uit de zandbak joeg met het verhaal dat ze veel beter bij ‘zijn’ club konden komen voetballen. En jawel, op zaterdag 21 november plukte Lamers daar de vruchten van.

De vrijwilligers hadden op De Parken ondanks het slechte weer een puike grasmat klaargelegd en de Unitasvlag stond strak aan de mast. Stonden de toeschouwers langs de lijnen te kleumen; de jonge spelers van Unitas en Eendracht voetbalden zich rooie koppen. Na het eerste fluitsignaal van de goed leidende scheidsrechter Henry Nuij nam de Unitasjeugd meteen het heft in handen.

Topscoorder Thymen Schippers opende al na tien minuten de score, gevolg door een mooi doelpunt van Jur van Hal. Toen was het de beurt aan Tijn van Gruijthuijsen die er nog vóór de rust 3-0 van maakte. “De buit is binnen”, zo werd er tijdens de rust gegnuifd. Maar in de tweede helft kwam Eendracht sterk terug en speelde Unitas bijna van de mat.

En jawel, een oogstrelende tegenstander maakte er 3-1 van. Dankzij  uitblinkers als achterin Gijs van Echteld, Aart van Wolferen en keeper Mike Martinius bleef uiteindelijk de schade voor Unitas beperkt tot 3-1.

Jos Kruisbergen legde tal  van spannende momenten vast. En ook die plechtige één minuut stilte die aan de strijd vooraf ging; dit ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de terroristische aanslagen in Parijs.

Na het laatste fluitsignaal werd er binnen de lijnen gegild van blijdschap; daarbuiten maakten de toeschouwers een enorm kabaal met de toeters die de optimistische aanhang al bij voorbaat bij zich had gestoken.

D1-leider Marcel Martinius getuigde van zijn trots. En de Unitas-kanonnen werden in een feesttreintje door het dorp gereden, met in hun kielzog een fietsende trits jubelend vrouwvolk. Tja, bewonderende meiden, da’s toch wel één van de geneugten die kampioenen zich mogen laten welgevallen. Toch?